Kayzen

Sevdiyi şairlər və inqilabçılar vardı. Viyon, Mayakovski, Kabral, Xose Risal, Qarsiya Lorka, Çe Gevara. Son dördü haqqında poema və şeirlər yazmışdı. Əski Sovet İttifaqının ən məşhur «qalın» ədəbi jurnallarında, qəzetlərində yüz minlərlə, bəlkə də milyonlarla nüsxə çap olunan bu əsərlər o dövrün, ötən əsrin o sirli və cazibəsi bu gün də əsla şübhə doğurmayan böyük yaradıcılıq enerjisi ilə dolu 60-cı illərində oxunmuş, sevilmiş, müəllifinə dünyanın altıda biri qədər deyil, bəlkə də elə özü qədər şöhrət gətirmişdi. Adı dövrün məşhur rus şairləri, Yevtuşenko, Rojdestvenski ilə bərabər çəkilən Fikrət Qoca «getməyin  müşkül olduğu» dövrlərdə dünyanı xeyli gəzmişdi, bəlkə də taleyin ona verdiyi bu imkanla öz Qoca təxəllüsünü hələ gənc ikən təsdiq eləmişdi: çünki «təkcə çox oxuyan yox, həm də çox gəzən çox bilər» deyiblər.

Davamı →

Uşaq vaxtı «Qoca»nın təxəllüs olduğunu və «ağsaqqal, müdrik» mənasını daşıdığını düşünürdüm. Biz tərəflərdə «Qoca» bu gün də bu mənada işlənir. «Qoca» türk mifoloji düşüncəsindən gələn mənəvi dəyərdir. «Kitabi-Dədə Qorqud»da oğuz bəylərinin adlarını xatırlayın. Uşun Qoca, Alp Aruz Qoca… Və bu 60 illik yaradıcılıq yoluna baxıb, «Qoca»nın şairin mənəvi statusu olmasına inanıram.

Davamı →