Kayzen

O, taleyin kinayəsi ilə, bəzən usta ailələrində dünyaya gələn zərif və cazibədar qızlardan biri idi. Onun cehizi yox idi və gələcəyə ümid bəsləmirdi.
Yuxarı təbəqədən zəngin bir adamın onu sevib evinin xanımı etməsinə heç bir ehtimalın olmadığını bildiyindən Təhsil Nazirliyində işləyən kiçik bir məmurun evlilik təklifini qəbul etmişdi.
Bahalı paltara pulu olmadığından sadə geyinirdi, özündən aşağı təbəqədən birinə ərə getdiyi üçün özünü bədbəxt hesab edərdi. Çünki qadın üçün hansı zümrədən, hansı nəsildən olmağın fərqi yoxdur, gözəllik, zəriflik və məlahət ona ailənin verdiyi imtiyazları əvəz edirdi.

Davamı →

(Bu hekayəni tərcümə etmək çox vaxtımı aldı. Əsərdə səmimi ünsiyyətin dostluğa çevrilməsi, bu dostluğun səbəbi olan balıq tutmaq hobbisinin gözəllikləri, bu gözəllikləri müşayət edən təbiət təsvirləri, onları duyub yaşamağı bacaran adi insanların ötən sakit günlərə olan nostaljisi böyük ustalıqla təsvir olunduğu kimi, müharibənin törətdiyi aclıq, ölüm, səfalət kimi arzulanmaz hallar da oxucunun ürəyini ağrıdır. Hekayə bizlər üçün daha aktualdır. Müharibə ilə heç bir əlaqəsi olmayan sivil insanların bu fəlakətin qurbanı olmasının acı nümunələri bizim tariximizdə istənilən qədərdir. Hekayənin sonunda öz sədaqəti, dəyanəti ilə qəhrəman səviyyəsinə yüksələn iki balıqçı dosta qarşı prussiyalı zabitin dəhşətli qərarı, öldürdükləri insanların cəsədlərinə qarşı vəhşi hərəkətləri dərhal ermənilərin törətdikləri Xocalı soyqırımında dinc sakinlərin və İkinci Qarabağ Müharibəsində onlar tərəfindən əsgərlərimizin cəsədlərinin tanınmaz hala salınması canlanır gözümüzün önündə. Bu hekayə həm də ermənilər kimi ləyaqətsiz düşmənlərə nifrət hissi aşılamaqda əhəmiyyətlidir...)

Davamı →