Kayzen

Bəlkə bir gün özümü
Bir ağacdan asaram.
Bu dünyada yer tapıb,
O dünyada azaram.

Ömrün bu gənc çağında,
Bir palıd budağında,
Ölümün ayağında,
Bir məktub da yazaram.
Davamı →

Mənim çəkim uyğun gəlmir yaşıma!
Hansı yara sağalmır ki?
Qaşıma!
Bu ayrılıq həsrət deyil, əcəldi!
İndi mənçün darıxırsan?
Əcəbdi!
Yaman solub ovsunlayan baxışın!
Davamı →

Yarasa korluğumsan
görə bilmirəm səni.
Olduğun uzaqlardan
eşidirəm səsini.
 
Təpədən dırnağacan
o qədər narahatam,
ən yaxşı həkimlər də
dərdimi bilmir, adam.
Davamı →

Gecə çıxıb küçələrdə dolandım,
çuxurlarda leysan suyu köpürdü.
Bir səkidə izin vardı, onu da,
sarı donlu süpürgəçi süpürdü.

Sərxoş adam danlayırdı keçmişi,
sonsuzluğun şəklin çəkdi yerişi.
Ayaqları dizdən kəsik bir kişi
öz protez ayağından öpürdü.
Davamı →

Sən — ey pis günlərimin adamı, 
hardasan?
Yenə pisdi günlərim...
Yenə təkdi, yenə yorğun,
yenə sənsizdi günlərim!
Gecələrim yuxusuzdu, 
səhərlərim ahu-zar.

Bütün günü bədənimdə
rəqs eləyir ağrılar.
Hələ yoxsan...
Elə gözəl yoxsan ki,
mən hamının varlığını
bu yoxluğa qurban verim…
Davamı →

Gözlərinin qarasında qürub edən mənə bax!
Gedişimdən saçlarına düşüb qalan dənə bax!
Bu gördüyün ağrı-acı nə yuxudu, nə kabus!
Danışsan gedə bilmərəm!

Işşş! Sus!
Sus, səsinə uğunduğum! 
Mən o qədər yorulmuşam,
silməyə də gücüm çatmır 
dizlərimdən axan qanı.
Gözlə, dedin, ömür də var, ümid də var…
Davamı →

Məndən sənə gəlməyə
nə yol var, nə cığır var...
düzənliklər dağ olub,
daha gecdi, əzizim.
Azacıq ağrıyırdı
sinəmin sən tərəfi,
dərindən nəfəs aldım,
o da keçdi, əzizim.
Davamı →

Gəlmisən, sözüm yox gəlməyinə də,
amma yerini bil, həddini aşma.
Səndən əvvəlkilər tamam yalandı,
sən də onlar kimi yalan danışma.
Sən də onlar kimi çıxıb gedərsən,
əbədi deyilsən ömrümdə mənim.
Gör neçə sevilmək gözləyən adam,
neçə ayrılıq var önümdə mənim!?
Davamı →

Tanrıdan yoluxmuşuq bu çarəsiz təkliyə.
Bir adam gözləyəsən, o da gəlmək bilməyə…
Bu xain gecələrin qırıq yelkəni ki var,
orda bir-bir boğulur bütün tənha adamlar.
İçki sinə yandırır, tütün boğaz göynədir.
Davamı →

Yaddaşımda sancı verər əzgilər,
içimdə bir ruh ağlayar, üz gülər.
Daha mənə tanış gəlmir güzgülər,
— güzgülərdən baxan başqa adamdı.
 
Vəd edirəm öz-özümlə görüşə,
gözləyirəm üfüqlərdən gün düşə.
Eyni olmur nə o yorğan, nə döşək,
— döşək başqa, yorğan başqa adamdı.
Davamı →