"Somerset Moemə görə həyatın mənası"

“İnsan ehtiraslarının yükü” (Of Human Bondage) kitabının baş qəhrəmanı Filip Keri, kimin ki həyatını müəllif bədbəxt uşaqlıq illərindən tələbəlik illərinə qədər təsvir edir, həyatın mənasının nədə olmasını aydınlaşdırmağa çalışır. O, bu barədə öz dostu bohemiyalı şair Kronşoudan soruşanda, dostu məsləhət gördü ki, fars xalçasına baxsın. Kronşounun ölümündən sonra o, bu söhbət barədə
xatırladı və qəflətən metaforanı çözə bildi.
Bu daxili monoloq romanın kulminasiya nöqtəsi olaraq, əslində Moemin özünün həyata baxşını əks etdirir.
“.....” Filip məyus halda özündən bizim niyə mövcud olmağımızı soruşdu.

Davamı →

Moemin ən səmimi etirafları

Həyatda başqalarının müsibətinə “can yandırmaqdan” daha asan bir şey yoxdur.

Düşünürəm ki, Tanrı ya mənim daxilimdə, ya da heç bir yerdədir.

Əzabların xarakteri zənginləşdirdiyi düzgün deyil. Bunu bəzən xoşbəxtlik bacarır. Əzablar əksər hallarda insanı xırdaçı və qisas arzusunda olan bir şəxsə çevirir.

Yalnız bir qadın digər qadının nəyə qadir olduğunu bilir.

Faciə ondadır ki, biz bəzən öz arzumuza çatırıq.
Davamı →

Polkovnikin xanımı | Somerset Moem

Bütün bunlar müharibə başlamazdan öncə baş verib. Pereqrinlər qəlyanaltı edirdilər. otaqda yalnız ikisi idi. Böyük bir masanın arxasında əyləşmişdilər. otağın divarlarına Corcun nənə-babasının şəkilləri vurulmuşdu. Eşikağası səhər poçtunu gətirdi; polkovnik üçün bi neçə kağız, işlə əlaqədar məktublar, “Tayms” qəzeti və polkovnikin arvadı İv üçün kiçik bir bağlama var idi. O, məktublara nəzər yetirdi və sonra “Tayms”I açaraq oxumağa başladı. Onlar yeməklərini bitirib, masadan qalxdılar. Kişi gördü ki, arvadı hələ də bağlamanı açmayıb.
— Nədir o elə? — soruşdu.
— Heç, kitablardır.
— Olar açıb baxım?
— Necə istəyirsən.


Ardı →

Mister çoxbilmiş | Somerset Moem

Maks Keladanı tanımazdan əvvəl ondan xoşum gəlməmişdi. Müharibə yenicə qurtarmışdı deyə, okean laynerləri sərnişinlərlə dolu idi. Kayutlarda yer tapılmırdı. Tanışlıqla iki nəfərlik kayutdan bir yataq yeri ala bilmişdim. Amma kayut yoldaşımın adını öyrənəndə əsəbiləşdim. Yaxından tanımasam da, onun adından da, özündən də zəhləm getdi. Lakin on dörd günü kayutda tək keçirmək də mümkün deyildi (San-Fransiskodan Yokohamaya gedirdim). Əgər bu yol yoldaşımın adı Smit, yaxud Braun olsaydı, bəlkə də daha az əsəbiləşərdim. Amma neyləməli?


Ardı →