Kayzen

Sizə bu gün həyatda tək bacarığı qolunun gücü hesabına işlərini şiddətlə həll etməyə çalışan mənasız insanlardan bəhs edəcəm. Deməli bu insanlar əslində heç o qədər də güclü, cəsarətli deyil. Bir yerdə oxumuşdum, təxmini belə demək istəyirdi, kimsə öz gücündən, qüvvəsindən özgüvənli şəkildə danışırsa, ay onu belə vurdum, elə söydüm, mənə qarşı səhv edəni cəzalandıraram tipli sözlər deyirsə, əmin olun ki, heç elə birisi deyil, hətta daxilində çox qorxaq adamdır. Sadəcə boş sözləri ilə özünü güclü göstərməyə çalışır, diqqət mərkəzini özünə çəkməyə cəhd edir.Ətrafınızda belə insanlar varsa, düşünmədən uzaqlaşın onlardan, bir qardaş məsləhəti..

Elə hislər var ki, onları yazmaq, onları danışmaq, oxumaq bizi böyüdür, bizi aydınlandırır. Və bu, çox hallarda özümüzü melanxolik, çarəsiz və tərəddüdlü hiss etdiyimiz anların nəticəsidir. Həmin hislər mütləq bizə reallığı xatırladır və biz yaradıcının özü ilə daha səmimi kontakt qururuq. Dostoyevskinin zövqsüz və yüksək bədii istedadla yazılmış mətnləri həmişə mənə müəllifi xatırladıb. Romanın obrazlarını, romandakı hadisələri deyil, məhz Dostoyevskinin özünü. Onu təxəyyülümdə canlandırmaq və onu dinləmək nəsibini romanlarından almışam. Dərin bir hüzn, əzab, qisasın öyrətməyə çalışdığı güzəştə getməyən fəlsəfə bizə o qədər doğma gəlir ki, özümüzü qəhrəmanların yerində hiss etmirik, onlarla müqayisəyə çıxarırıq. Dostoyevskinin obrazları daha dərin yaralar alıb, yoxsa biz?