Kayzen

Tariximiz yeni don geyinir əyninə… Gündən-günə şəhər dəyişilir, modernləşir. Gözəlləşir, çirkinləşir və s. Kiminə gözəl, kiminə tam əksi. Mən şəxsən şəhərimizin tarixi abidələrinə toxunulmasını heç istəməzdim. Yenilənsin, təmizlənsin, gözəlləşsin — razıyam. Sadəcə tarixi abidələrə toxunulmasın. Nə isə sözüm bunda deyil. Əl-qərəz ki, mövzum başqadır. Bizim ki başımız qarışır bütün bu işlərə, gəzirik, əylənirik, işləyirik, lakin, zamanla tariximizi unuduruq. Teatrlara, incəsənət məkanlarına, muzeylərə, sərgilərə çox az baş çəkilir. Halbuki, o yerlərdə tarix yatır. Bloqlarda, saytlarda çox oxuyur, çox danışırıq, amma, elə məkanlara gesən, çox az sayda adamla qarşılaşarsan. Nədənsə bu tip məkanlara maraq azdır. Səbəb isə çoxdur. Günah da axtarsaq, çoxunun sinəsinə dirənmək olar. 

Tarix var ki, böyük insanlar daşıyır, insan var ki, özündə tarix yazır-yaradır. İnsan var ki, sinəsində tarix yaşadır. Bu gün bir övladın anası ilə xoş olmayan, hətta, çox pis sayılacaq rəftarının şahidi oldum. Belə hallar bir deyil, iki deyil. Bu gün bir çox şəxslər özündən böyüklərə hörmət qoymur, onları alçaldır, incidir, qocalar evinə yerləşdirirlər. Hələ-hələ nəzərə alsaq ki, bu onların anaları və atalarıdılar — lap da dəhşət.