İnkişaf etmək istəyənlər üçün maraqlı məlumatlar olan kollektiv bloq servisi
Üzgüçülük, beynəlxalq standartlarda ölçüsü olan (50 metr, 8 cığır) hovuzlarda bədənin kulac və ayaq hərəkətlərindən başqa bir kömək almadan, hər yarışçının öz cığırında, sərbəst, arxa üstə, kəpənək və qurbağa stillərinin hər birində və ya dördü birdən qarışıq olaraq, 50, 100, 200, 400, 800, 1500 metrlərdə fərdi və ya qrup olaraq etdikləri yarışmaya deyilir.
Başlığı görən kimi elə bildiniz ki, bürclərdən yazmışam..,??? )))) Bax burdaDövr, zaman fırlandıqca həyat özünün «diktəsinə» çatır və məqsədinə nail olur. Bəşər tarixinin ilkinindən başlasaq istədiyimiz sayda idman oyunlarına rast gələrik. Bu oyunlar əsrlərin tələbində və yönümündə daha da cilalanmış, təkmilləşmişdir. Və bu günümüzə gəlib çatmışdır. İndi biz XX əsrin nəsli hətta dünyanın idman meydanlarında azarkeşlərini öz ətrafına toplayan neçə-neçə yarışın şahidiyik. Bunlar arasında təbii rəqabət davam eləyir. Lakin bəşər zövqünün «finalına» vəsiqə alan idman növləri bir o qədər də çox deyil: Futbol, basketbol, voleybol, xokkey, güləşmə, boks… Bu oyun növləri həqiqi pərəstişkarlarını qazanmışlar və o maraqdan doğmuşdur ki, əvvəllər kişilər tərəfindən oynalınan bu oyunlar vaxt ötdükcə o qədər kütləviləşmişdir ki, incə xilqətli və zərif vücudlu qızlarımız da kişi oyundaşlarıyla rəqabətə qoşulmuşlar. Və qələbə qazanmışlar. 
Əlbəttə, futboldan, güləşdən savayı! Görünür, futbolun meydana gəlmə tarixindən üzübəri qızlar da bu oyuna əhəmiyyət verməmişlər, ya da ürəklərindən keçsə də cəsarət göstərməmişlər. Yaşıl meydançanı Göyçay narına bənzədib ikiyə bölsək, onun qıpqırmızı nar dənələriylə — azarkeşlərlə əhatə olunduğuna yalnız heyrətlənərik. Belə azarkeş məhəbbətindən hansı idmançı özünü məhrum eləmək arzusundan yan keçər?! Azarkeş məhəbbəti, alqışı hər bir idmançının qürurudur, emosiyaların təntənəsidir, nəhayət vətəndaşlıq inadıdır. Belə müqəddəs hissləri yaşayan kişi, ömürlərini əbədi bağladıqları məxluqlara yalnız tamaşa etmək arzulamışlar.
Bir qadının söhbətindən: «Mən idmançı olmağı arzulamışam. Məktəbli illərində idmanla münasibətim yaxşıydı. Amma etiraf eləyim ki, arzulamışdım gələcək ərim idmançı, xüsusilə futbolçu olsun. Sonralar idmançı kişilərin taleyinə biganəliyin şahidi olanda bu arzumdan yan keçdim. Futbola, güləşə, samboya, karateyə, boksa qızlarımızın qoşulduğunu görəndə pis qarşıladım. Qızı, qadını tale ayrı biçimdə, görkəmdə yaradıb. Bu zərifliyi, kövrəkliyi, konkret desək, futbola, özü də qadın ayaqlarını zərbə gücünə qurban vermək. Nəsə, pis peşədir.