Kayzen

Sirr verdim, sirr aldın, sirr əsirgədin,
İki istəyirdim, bir əsirgədin,
Mənə bir qucaqlıq yer əsirgədin,
Mən səni tərk edib köçürəm, vətən!

Baxıram, bu həmin çəmənlik deyil,
Bu kişilik deyil, ərənlik deyil,
Ehtiyac, köləlik, bu mənlik deyil,
Qaçıram buradan, qaçıram, vətən!
Davamı →

Doğulmaq istəyirəm,
Doğulmaq! 
Hamının gözünün qabağında,
Şərq əsilli,
Şimal yönlü,
Qərbpərəst, 
Cənubsevər olmaq.
Ardı →

Səndən mənə bir ömürlük xatirə,
Məndən sənə nə qalacaq, nə bilim?
Çətin bir də daş üstə daş bitirəm,
Niyə uçdu bu qalaçıq, nə bilim...

Damağımda bal sevdanın turş dadı
Uşaq ağlım inadıma qurşadı.
Nə hönkürdü bu naqafil gurşadı?
Kimə dedim, — dedi, — ancaq: «nə bilim!»

Günlər mənə gün yazmağı unutdu,
Gülüm, günün güllərimi qurutdu.
Bu oyunda kim uduzdu, kim uddu,
Peşimanı kim olacaq, nə bilim?
Ardı →

Dəli bir şimşək ol, gözlərimdə çax,
Kədərini unut sevincindən bax,
Məndən istədiyin diləyə bir bax
Mən sənə sevməyi necə öyrədim?!

Könlümü üşüdən külək deyilsən,
Mənə mənim qədər uzaq deyilsən,
Sən körpə deyilsən, uşaq deyilsən,
Mən sənə sevməyi necə öyrədim?!
Ardı →

Könül, uca Dosta – Ona bir yol var,
Ya gizli, ya açıq… Sına, bir yol var.
Lap altı yöndən də qapansa yollar,
Yar bağının qapısına bir yol var.

Haqq bilgisini seç, gəl, Yara sığın!
Əcəllə sovrulma, divara sığın!
Var kimi görünən yoxu tərk eylə,
Yox hesab etdiyin o vara sığın!

Nə mən – mənəm, nə sən – sənsən, nə sən – mən,
Həm mən – mənəm, həm sən – sənsən, həm mən – sən.
Eşqinlə doluyam, Hötənli gözəl,
Bilmirəm: əkizik, yoxsa sənsən mən?!

Hansı bahar səndən şuxdur, təzədir?
Hansı mehtab səndən daha gözəldir?
Hansı səhər daha xoş müjdə verdi?
Hansı şəkər sənə rəqib məzədir?

Ardı →

Səni səstək tapacaqlar
Döyəndə dost qapısını.
O ağ kölgən oxşayacaq
Bir ovuc qar topasına. 

Qar bilib kürüyəcəklər
o səsi barmaqlarından.
Ürək kimi döyünəcək
nəfəsim barmaqlarında.

Ardı →

“Mən ona görə dahiyəm ki, özümdən öncəki dahilərin çiyinlərində dayanmışam” – bu sözləri dahi ingilis fiziki İsaak Nyuton deyib. Həqiqətən də, bu deyimdə böyük bir hikmət payı vardır.
Millətin millət kimi formalaşmasında onun sayının azlığının, ya çoxluğunun fərqi yoxdur, yəni daha doğrusu, bu prinsipdə kütlə amili heç bir əhəmiyyət kəsb etmir. Hər bir xalqı dünyada tanıdan onun şəxsiyyətləri, onun dahiləridir. Yəni xalq üçün doğulan, lakin bəşəriyyət üçün yaşayan, iz buraxan dühalar xalqı tanıdıb.

Maddi-mədəniyyət nümunəsi, folkloru zəngin olan xalq özünün möhtəşəm varlığı üzərində ədəbi və bədii ədəbiyyatını yaradıb. Bu ədəbiyyat nümunələri dövrün fəlsəfəsinə, yaşam tərzinə uyğun olaraq, sanki, böyük bir zəncir halqaları kimi bir-birinə keçərək gələcəyə doğru uzanıb. Əgər bu halqalardan hər hansı birini öz dövrünün epoxasından ayırıb, ona ya özündən əvvəlki, yaxud da özündən sonrakı dövrün siyasi və sosial tələbləri müstəvisindən baxılsa, bu mükəmməl bağlılıq darmadağın olar.
Ardı →

Bir gün Mikayıl Müşfiqi Rəsul Rza evinə dəvət edir.Xeyli söhbətdən sonra süfrəyə yemək gətiriləndə Müşfiq gülümsəyərək:
— Mən ömrümdə bu böyüklüyündə qutab görməmişəm, — dedi, — ac adam bunun ikisini güclə yeyər. 
Dostlar gülüşdülər. Rəsulun anası isə dedi:
— Oğlum, bu, qutab deyil. Şirvanda hamı ona kətə deyər. Çox dadlıdır. İçərisinə ən ətirli göyərtilər, bir də turşu əvəzinə nardança qoymuşam. Nuşi-canlıqla yeyin. 
Müşfiq ilk dəfə eşitdiyi «kətə», «nardança» sözlərini ağızucu təkrar etdi. Nədənsə bir anlığa xəmir yayan Rəsulun anası ilə sac üzərində kətə bişirən qaynanasına baxdı və dərindən köks ötürdü. Bir papiros yandırıb, ürəyində həmişəlik qubar salmış bu sözləri pıçıldadı:
— Görəsən, anam sağ olsaydı...
Həmin axşam Müşfiq üzünü xatırlamadığı, sözünü, söhbətini yada sala bilmədiyi, 2 yaşında ikən itirdiyi anası Züleyxa haqqında şerini yazdı:
Ardı →

Bu gün sənin hər gözündə bir gülüş,
Biri çılğın, biri tutqun, bürkülü...
Baxışına yad baxışlar bükülü,
İnnən belə o gözlərə baxmaram.

Qəza gəldi, əsa gəldi, deyirlər.
Əhdini də düyçələyər iy əllər.
Bir çalada donan suya əyilləm,
İnnən belə o gözlərə baxmaram.

Ardı →

Dilim dinməz, kirpiklərim səs elər, 
Necə xoşdu — ürəyimi kəs elə... 
Qalan ömrə yarım ürək bəs elər, 
Unut məni, aldat məni, at məni.

Enişi qar, yoxuşu qar bu yolun, 
Yad nəfəsdən buz qayası su olu... 
Yalan yolu beş addımlıq su yolu, 
Aldat məni, unut məni, at məni.

Sən ömrünün atəşində yananda, 
Kölgəndən də gərəksizdim yanında. 
Qiymətli bir itik saxla yadında, 
Unut məni, aldat məni, at məni.

Ardı →