"Postmodern azadlıq" (Hekayə)

Yağış şırhaşırla yağırdı. Tövlənin damına tökülən damlalar içəri süzülüb başımıza tökülmək üçün bir-birilə dalaşırdılar.
Sol tərəfimdəki şüşəsiz pəncərədən bayırı görə bilirdim. Gözəl idi.
Amma bizə yağış gözəllik demək deyildi. Üstümüzdəki və tövlədəki qığlarla peyinləri birləşdirib damdan daman sularla gözümüzə səpirdi.
Yağış yağanda tövlədə yaşadığımı bütün vücudumla hiss edirdim.
Soyuq olurdu və anam məcbur qalırdı məni və qardaş-bacılarımı bir yerə yığsın.
Həmişə istəmişdim yağış altında dayanıb doyunca məəə eliyəm.
Ardı →

Səni aldatmağa nə var,a quzum

Əlimdə ot görcək qaçıb gəlirsən,
səni aldatmağa nə var,a quzum.
Nəfsini hər şeydən üstün bilirsən,
səni aldatmağa nə var,a quzum.

Özünü bu qədər ələ öyrətmə,
hər gələn qonağın dalınca getmə.
Sayıq ol,hamıya etibar etmə,
səni aldatmağa nə var,a quzum.
Ardı →