Kayzen

Hər qulun cihanda bir pənahı var,
Hər əhli-halın bir qibləgahı var,
Hər kəsin bir еşqi, bir ilahı var,
Mənim tanrım gözəllikdir, sеvgidir
 
Həzz еtmədim firqədən, cəmiyyətdən,
Zеvq alamam hərbdən, siyasətdən,
Bir şеy duymam fəlsəfədən, hikmətdən,
Mənim ruhum gözəllikdir, sеvgidir.
Davamı →

Böyüyüb bu körpə ilan balası,
gah o başa, gah bu başa sürünür.
Sevinir udduğu havaya, suya,
Torpağa sevinir,daşa sevinir.
Bir sevgi həvəsi dolur canına,
Gecələr gözünün itir yuxusu.
Çiçəyin qoxusu,
otun qoxusu,
Küləyin nəfəsi dolur canına.
… Özündən xəbərsiz,
səssiz-səmirsiz
Zəhərə çevrilir canında hər şey…
Davamı →

Cavidan Hacıyev

Yuxum da qaçıbdır məndən bu gecə.
Bu gecə tək qaldım dərdlərim ilə.
Dərdimdən qələmə dedim gizlicə,
Dərdimsə dərdini söylədi mənə.
Kağıza yazırdım öz ifadəmi,
İttiham edirdi düşüncələrim.
Yazırdım, dinləyib öz dərdlərimi,
Məndən də dərdliymiş mənim dərdlərim.
Dərdləşdik dərdimlə biz uzun-uzun.
Bu gecə dərdimlə baş-başayıq biz.
Danışdıq gedişin öz yolumuzun.
Gecəysə olmuşdu tək şahidimiz.
Yazırdım kağıza qəlbimdəkini.
Ancaq ki dayandım. Yazdığımı da
Yandırdım. Dərdimlə olan sirrimi
Alovla yetirdim əbədiyyata.
Beləcə, gizlətdim mən olanları.
Tək şahid gecədi. O da, həm də ki
Gedəcək çıxanda Gün şuaları.
Sabahsı gecəysə indi deyil ki?
Gecə şahididir, gör, neçə sirrin.
Gecələr məhrumdu gün işığından.
Bəlkə də, soruşsaq gecədən dərdin,
O da söhbət açar qaranlığından.

Davamı →

Sanki dağ kənarında sanki uçurumdayam
Ucsuz-bucaqsız bir dəniz kənarındayam.
Həyatımda ilk dəfə belə haldayam.
İndi mən iki sevdanın arasındayam
Biri od olsada digəri sudur
Od sudan daha çox canı yandırar.
Biri yağış olsa da digəri qardır
Qar yağışdan daha çox canı soyudar.
Od canı yandırsada həm də isidər
Hər zaman sevgiylə onu qoruyar.
Hər an onu düşünər onu çox sevər
Ömrünə gününə şölələr saçar.
Qar soyuq olsada onu qoruyar
Hər cür atəşdəndə alovlardanda.
Ömürə bəyaz bir səhifə açar
Hər cür qaranlıq kitablardada.
Lakin qar od ilə üz üzə gəlsə
Ya qar yanacaqdır ya od sönəcək.
Ancaq bu zamanda mənim ömrümdə
Ya sevgi gedəcək ya bəyaz səhifə.
Qar yansa gedəcək bəyaz səhifəm
Hər zaman olduğu bəyaz düşüncəm
Lakin bir daha mən üşüməyəcəm
Çünki həyatımdan qarı siləcəm.
Od sönsə itəcək hər an sevgidə
Hər an istilikdə, hər an şölədə
Ancaq heç  zaman qorxmayacam mən
Canımı yandıran boz atəşdən də.

26 iyun 2017- Qurbanova Mələkxanım
Davamı →

Bir gün gecə vaxtı düşdün yadıma
Yenə də gəlmisən sən xəyalıma
Anlada bilmirəm bir kəsə səni
Çıxara bilmirəm ağlımdan səni.
Mən sənə dedimki səni sevirəm
Sənsə cavabında dedin neyləyim
Mənki səni deyil onu sevirəm
Sənin cavabın verdi mənə təlim
Tək cavabına mən oldum təslim.
Sevgimi görmədin, məni duymadın
Düşündün sadəcə sözdə sevirəm
Mən səni görəndə çox sevinirdim
Nədəndir bilmirdim amma gülürdüm
Görmək istəməzkən artıq mən səni
Sən mənə deyirsən sevirəm səni.
Niyə mən sevəndə sevmirdin məni
İndiki yenədə tənha qalmısan
Bəlkədə dünyada ən gözəl pəri
Qoynunda o deyə ağlayacaqsan.
Geri gəl geri gəl desəndə mənə
Bilki dönməyəcəm bir daha sənə
Sən mənə deyirdin səni sevmirəm
İndi məndə sənə onu deyirəm.
Deyirsən hər gecə düşündüm səni
Elə bilirsən mən düşünməmişəm?
Keçirdiyim hər dəqiqə hər saniyəmi
Səni düşünərək acı çəkmişəm.
Düşündüm görəsən indi nə edir
Sevirmi ürəyi başqa kimsəyi
Düşündüm görəsən o hara gedir
Yeni yer tapdımı onun ürəyi.
Arada görürdüm yuxumda səni
Ancaq gedirdin sən gəldiyin kimi
Sonra düşünmədim heç zaman səni
Çünki sevilmirdim sevdiyim kimi.
Sən mənim qəlbimi çox qırdın anla
Bilirsən nə qədər acı çəkmişəm
Min bir tövbə ilə min bir yalanla
Gəlsəndə mən səni əfv etməyəcəm.
Bilirəm sevirsən indi sən məni
Mən yox dedikcə də durmayacaqsan
Ancaq bunu bilki qırılan qəlbi
Milyon il keçsədə tapmayacaqsan
Xatırla bir vaxtlar mənə gülürdün
İndiysə qarşımda sən diz çökürsən.
Deyirdin qadındır yəqin gücsüzdür
İndiysə gücümün kölgəsindəsən.

25 Oktyabr, 2016- Qurbanova Mələkxanım
Davamı →

Məndə bilirəm əsəbi olduğumu
Amma neyləyim ki, dözə bilmirəm
Kiminsə qarşımda susdurulduğunu
Gördükdə neyləsəm susa bilmirəm
Deyirlər gözünü yum qulağını bağla
Haqsızlıq olunsa sən bunu duyma
Amma bilmirlər ki, gözümü yumsam
Yenə onu açmaqçün mən çırpınacam
Axı heç kim mənim qədər bunu düşünmür
Hamısı gözün yumub hörmət gözləyir
Etdikləri haqsızlıqları özləri görmür
Oturub hamıdan kömək gözləyir.
Bəxtiyar deyirdi:
«Mənə əsəbisən deyən düz deyir,
Mənim nöqsanımı demək istəyir.»
İndi təsdiqləyirəm məndə bu fikri
Bəli nöqsanlıyam mən doğulandan
Heç kəsin düşünmədiyi ən incə şeyi
Mənsə düşünürəm gördüyüm andan.
Əslində nöqsan mən deyiləm
Nöqsan mənim sözlərimdi
Nöqsan mənim gözlərimdi
Onlar gizlətmir fikirlərimi
Onlar gizlətmir bu əsəbimi
Düzdür əsəbiyəm amma haqlıyam
İstəmirəm bir kəsə haqsızlıq olsun.
Hamının bir-birin yediyi zaman
Tülkü kimi biri cücəylə doysun


03.08.2017- Qurbanova Mələkxanım 
Davamı →

Mənə "əsəbisən" deyən düz deyir
Mənim nöqsanımı demək istəyir.
Söz atdın...
Könlümdə qopdu zəlzələ,
Bilmədim,nə zaman çıxdım özümdən
Toxundun könlümə
üstəlik hələ
Deyirsən, lal olum, qışqırmayım mən?
Dəmir dəmirdi ki, toxunsan əgər
O da cingildəyər, o da səslənər.
Mən ki istəmərəm bir ürək sına
Əsəbiyəm,
Çünki həyəcanım var.
Hardasa bir haqqın tapdanmasına
Mən dözə bilmərəm isti qanım var
Mənə biganədir soyuqqanlılıq
Hər şeyə öz ölçüm, öz tərəzim var
Sənin qərəzinin mənə dəxli yox
Mənim öz görüşüm, öz qərəzim var.
De, necə od tutub alışmayım mən-
Fikirsiz, məsləksiz ölü canlara?
Bəli, əsəbiyəm, heç çəkinmədən
Mənim əqidəmə toxunanlara
Dünyaya gəlmişəm, qanam.
Anladım,
Ürəyim od tutub yanar.
Bəli,əsəbiyəm, çünki insanam,
Mənim nifrətim var, məhəbbətim var.
Quzuya da bəli?
Qurda da bəli?
Deyirsən, olmasın baxışım mənim?
Nöqsanım budursa əgər...
Deməli,
Ancaq naxışımdır yalnışım mənim.


Bəxtiyar Vahabzadə
Davamı →

Quş oxudu, fərəhləndik, 
Daş oxusa, neyləməli?
Hörümçəklər tor toxudu,
Kol toxusa, neyləməli?

Dedim, dünya bir tamaşa,
Hər arzumuz gəldi başa.
Dediklərim başdan-başa
Boş yuxusa, neyləməli?
Davamı →

Gəl, iki uşaq kimi görüşək, qucaqlaşaq.
Şirin-sirin gülüşək,
şirin-şirin danışaq.
Dərdləşək, sevincləşək,
gah gülək, gah ağlayaq!
Bir kimsə anlamasın bizi öz dilimizdə.
Hər şey oyuncaq olsun günahsız əlimizdə!
Hirslənəndə astaca yapışım saçlarından.
Ağlasan, ovuc-ovuc içim göz yaşlarından.
Özümüzə ev tikək damino daşlarından.
Bircə otağı olsun -
içində nə masası, nə də yatağı olsun!
Heç soba da olmasın,
sevginin atəşindən bədənlərimiz qızar.
Olmasın, qurban olum, bircə pəncərəsi də,
qorxuram pəncərədən evə ayrılıq sızar!

Adımızı yazarıq bu evin küçəsində.
Zərif gül ləçəkləri qapımıza döşərik.
İsti yay axşamında, 
bir avqust gecəsində
Bakir hislərimizlə ilk dəfə sevişərik.
Sevgimiz çıraq kimi asılar üstümüzdən.
Damino daşları da 
tərləyər istimizdən.
Bu həzzin ağrısından sonra yorğun düşərik.
Damino evimizdə hər gecə sevişərik.
Baxışlarda sevginin 
nəvazişi, qayğısı...
Bilərik necə olur xoşbəxtliyin ağrısı!

Ağ-qara kağızların
fiqur parçalarından
piano düzəldərik evimizin küncündə.
Bəstəsini yazarıq dərdin də, sevincin də!
Necə xoşbəxt olarıq bu nəğmələr içində!?
Sevgimiz, vüsalımız
böyüyər aram-aram.
Mən də bu xoşbəxtliyə hər gün şeir yazaram!

Evimizdən asarıq bir teatr pərdəsi.
Monoloqlar, şeirlər danışarıq hər gecə.
Balaca səhnəmizdə əylənərik beləcə.
Mən səni izləyərəm,
mən səni alqışlaram.
Hər səhnənin sonunda sənə gül bağışlaram.
Damino daşları da bizə şərik olacaq.
Bu körpə sevincindən onlar da həzz alacaq.
Öz kiçik dünyamızda unudarıq hər kəsi!
Gör, necə gözəl olur
xoşbəxtlik hekayəsi!?

Müəllif: Orxan Bahadırsoy

Davamı →

Axtarıram mən səni,
Arayıram mən səni.
Soruşuram gözümlə ötüb keçəndən səni,
Axtarıram kitabda, arayıram həyatda.

Bilmirsən nə boydasan, nə görkəmdə, nə adda,
Sənin təhsilin nədir, sənin yaşın neçədir?
Aladırmı gözlərin, qaradırmı, necədir?
Bəlkə elə xalın var, ay ömrün rəfiqəsi,
Qoy qara xalın olsun həsrətimin nöqtəsi!

Ardı →