OYUNCAQ
(MƏKTUB 2)
O sevgilər ki, əbədidir, o sevgilər ki, təmiz hislər üzərində yaranıb, hər zaman acı verir, nifrətlə anılır, təəssüratları daim hiddət doğurur. O sevgilər ki, müvəqqətidir, o sevgilər ki, ötəri həvəslərdən doğur, hər zaman xoş təəssüratlarla yadda qalır, daim təbəssümlə xatırlanır. Sevginin anormallığı da məhz bundadır...
Artıq yarım saatdan çox idi ki, öz oyuncağı ilə oynayan, hərdən isə çevrilib ehtiyatla ona baxan uşağa gözlərini dikərək xəyala dalmışdı. Uşaq hər dəfə ona baxanda öz oyuncağını əlində daha möhkəm sıxır, oyuncağının əlindən alınacağından ehtiyat edirdi. Uşaqlar necə də qəribə olurlar – onlara yalnız sevdikləri oyuncaq və güvəndikləri, heç bir zaman onları atmayacağına əmin olduqları insan lazımdı. Başqa heç nə istəmirlər. İtirəcəkləri yeganə şey oyuncaqlarıdı. Və bu kiçik, adi, bəzən bir tərəfi qırılmış oyuncağı itirərkən, ya da əllərindən alınarkən uzun-uzadı ağlayaraq göz yaşı axıtdıqları zaman yaratdıqları mənzərəyə baxanda sadəcə gülümsəyirsən. İnsan yaşa dolduqca çox şeylər itirir. Bunları öz səhvləri üzündən, qürurundan, zəifliyindən, hərdən də əlacsızlığından itirir. Bəzən bu itirdikləri arasında o qədər dəyərliləri olur ki, uşağın itirdiyi sadə bir oyuncağa görə axıtdığı göz yaşları sadəcə təbəssümə səbəb olur…
Ardı →