Kayzen

Özün xəyallarımda  

Rəsmin gözlərimin önündə,

dodaqlarımın arasında

Səsin çox sevdiyim mahnı kimi

qulaqlarımda

Hər gün dinləyirəm musiqini,                                                        

xoş səsini

Gözlərimdən uzaqlarda.

Ardı →

Bir zamanlar                                 

Özüm kimi bir dağ idim

Öz mədənim vardı mənim

Öz çiçəyim,öz çəmənim vardı mənim

Şəlaləydim öz yatağım-

Əl-qoluma dardı mənim

Ulduz idim

Öz işığım vardı mənim

Tək özümə bənzəyirdim

Ardı →

Canı sən vermədin, sən də alasan,

Ümid ver yaşayım, öldürmə məni.

Qıyma sevəninə qatil olasan,

Ümid ver yaşayım, öldürmə məni.

 

Ölümüm min yerə yozulacadır,

Dünyadan bir sevən azalacaqdır,

Qəbrim ürəyində qazılacaqdır,

Ümid ver yaşayım, öldürmə məni.

 

Ardı →

      Ölümə nə var ki, birdəfəlikdi,

      Sevib ayrı düşmək, kaş olmayaydı.

      Nəğmələr quş kimi qanadlananda,

      Gözlərdən süzülən yaş olmayaydı.

 

Ardı →

Ölmüşsə də bu evə yenə gəlib gedir o
Yenə ayrıla bilmir yenə xidmət edir o
O bizim ömrümüzün hər anında yaşayır
O yenı paltar yuyur yenı odun daşıyır
Ölümündən sonra da özü görür hər işi
Anam!Biçarə anam!Evimizin Günəşi
Xeyr!Ölməyibdir o!Eşidirəm səsini
Üşüyənə duyuram yenə od nəfəsini
O atamın yanında torpağa basdırıldı
Gəli qohum əqraba başsağlığı verdilər
Dodaqlarda cümlələr kəlmə-kəlmə qırıldı
Göz yaşına qarışdı təsəllilər,ümidlər
Nə qədər ki mən sağam anam da sağdır mənim
Səsimdə, nəfəsimdə yaşayacaqdır mənim
Yaşayacaq qəmimdə,pərişan gülüşümdə
Heç ölərmi söyləyin,sual verin cahana
Şəhriyarı yetirən şir ürəkli bir ana?!
O sevgidən yoğrulmuş yanar qaynar bir ürək
Hara getsəm köksümdə mənimlə bir gedəcək
Davamı →

      Dedin:   Səni sevindirim! 

      Dedim:  Necə?

      Dedin:   Ölüb, bu dünyadan köçə-köçə.

                   İcazə ver, gözlərini qəbir seçim,

                   İcazə ver, gözlərindən dolum, keçim.

      Dedim:  Səni itirərəm, gözlərimə dolsan əgər,

                   Səni sənsiz ağlayanda, gözlərimdə olsan əgər.

                   İtirərəm ən qiymətli inci kimi,

                   İtirərəm gözümün sevinci kimi.

      Dedin:   Onda, icazə ver, saçlarında ağa dönüm,

                   Gecə kimi qara teldə, bir yanar çırağa dönüm.

      Dedim:   İtirərəm səni, qara tellər ağaranda,

                   Ağır olar, mənə ağır, səni belə axtaranda.

      Dedin:   Bəlkə ürəyinə dolum sənin?

                   Ömrüm boyu əbədiyyən olum sənin?

 

                   Susdum, Daha söz tapmadım,

                   Tapdım səni, tapdım bu an.

                   Gör, səni necə, nə yaman

                   Ürəkdən dəyişib zaman!

 

            Müəllifin kimliyini bilmirəm.

 

Davamı →

Bahar gülləri rövşəndi gündən, ay nənəcan,
Mahaldır çıxa bülbül çəməndən, ay nənəcan.

Gələmmirəm yanına, üzrümü qəbul eylə,
Keyfün xəbər alıram hər gələndən, ay nənəcan.

Başımda şalı-madam, gərdənimdə tuqi-təla,
Üzük qızıl, qaşı dərədəndən, ay nənəcan.
Ardı →

Sən məni təkliyin aldın əlindən,
Təzədən təkliyə düçar eylədin.
Özün kövrəkliyin... alıb əlindən,
Özün kövrəkliyə düçar eylədin...

Ömrümün, günümün bu qürub çağı,
Ruhumda baharı göyərdə bildin.
Könlümdə qaralan odu, ocağı,
Təzədən yandırıb közərdə bildin.

Ardı →

Bir gün qonaq oldum qoca dünyaya göz açdım ,
Bir gün çıraq oldum evə öz nurumu saçdım ,
Bir gün uşaq oldum ora qaçdım bura qaçdım ,
Hər gün ayaq açdıqca süründüm bu həyatdır .

Bir gün yalan oldum düzə etməklə yamanlıq ,
Bir gün piyan oldum məni azdırdı qaranlıq ,
Bir gün cavan oldum o cavanlıq nə cavanlıq ,
Hər gün yeyib içdim və öyündüm bu həyatdır .

Ardı →

Bir zaman Allaha inam varıymış,

Onda bütün canlı bəxtiyarıymış.

Elə ki, inamı itirib bəşər,

Ayaq açıb fitnə, tüğyan edir şər.

İnsanlar allahlıq edəndən bəri,

Fəlakət gözləyir bütün bəşəri.

 

Ardı →